Toen ik als dj de muzikale omlijsting verzorgde van de lancering van het Counter/Narratives platform moest ik zeker iets draaien van The Last Poets. Ik koos de track ‘Oh, My People’ van de gelijknamige lp uit 1985. The Last Poets werden eind jaren ’60 van de vorige eeuw al opgericht en bestaan nog steeds. Eind 2018 kwam het album ‘Understand What Black Is’ uit, een heerlijke mix van poetry en roots-reggae. De naam Last Poets is afkomstig van de Zuid-Afrikaanse schrijver Little Willie Copaseely, die geloofde dat hij in de laatste periode zat waarin poetry nog invloed had op de samenleving. Na die periode zouden de wapens het overnemen, zo dacht hij. Een constatering die in diverse situaties toen en nu nog maar al te vaak blijkt te kloppen, zeker wanneer je de term poetry symbolisch bekijkt en ziet als aanduiding voor het gesprek, dialoog, kunst en contact: zoals taal als middel om misstanden aan de kaak te stellen, waarbij o.a. muziek, de hoesontwerpen en graffiti als vehikel werden (en worden) gebruikt om de boodschap over te brengen en het gesprek daarover te laten plaatsvinden.
The Last Poets ontstonden ten tijde van de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten. Jalaludin M. Nuriddin, een Army paratrooper die weigerde te vechten in de Vietnamoorlog, richtte de groep op terwijl hij zijn straf voor dienstweigeren uitzat in de gevangenis. Daaraan voorafgaand bekeerde hij zich tot de Islam en was al actief als ‘spoken word poet’ die beats gebruikte als basis voor zijn rhymes. Samen met Umar Bin Hassan en Abiodun Oyewole begonnen ze na vrijlating al snel op te treden als The Last Poets.
Na wat wisselingen in de samenstelling werd al in 1967 het eerste album opgenomen, getiteld ‘Right On’. Dat was in feite een soundtrack van de gelijknamige documentaire die dat jaar uitkwam. Omdat de groep nogal wisselde in samenstelling, werd deze plaat uitgebracht onder de groepsnaam The Original Last Poets. Dit is enigszins verwarrend, maar dat paste bij de tijdgeest. De muzikale invloeden van The (Original) Last Poets waren vanaf de start gelegen in soul en funk, hoewel vanwege de beats en de improvisatiekant van teksten het geheel zich in latere jaren meer naar de free-jazz stroming doorontwikkelde. De teksten werden ook radicaler en politieker. Zozeer zelfs dat The Last Poets in de vroege jaren ’70 op de lijst voorkwamen van het ‘counter-intelligence program’. Dat programma werd opgericht door de toenmalige president Nixon en was erop gericht om invloed te krijgen op ‘subversieve elementen’. De kracht van de burgerrechtenbeweging en het verzet tegen de Vietnamoorlog nam namelijk toe, dit tot groot ongenoegen van de conservatieve regering van Nixon.
Eind jaren ’70 werd de aandacht voor de groep minder, maar toen in de jaren ’80 de hip-hop movement ontstond, werden de Last Poets steeds meer gezien als de voorlopers daarvan. In 1985 kwam de sleutelplaat ‘Oh, My People’ uit onder de productionele leiding van Bill Laswell. Die was al redelijk bekend was als bassist van de grensverleggende band Material. Een band die volop experimenteerde met de combinatie van funk, new wave, jazz, soul en hip-hop. The Last Poets hebben inmiddels al lang een legendarische status still going strong. Check hun laatste album ‘Understand What Black Is’, maar vergeet niet ook het werk uit de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw te beluisteren.
Check ook de website van de band en de documentaire ‘Something To Die For’ uit 1997.