Op 21 februari 2011 was ik in een uitverkochte Melkweg, de bekende concertzaal in Amsterdam. Daar trad, voor de eerste keer, Janelle Monáe in Nederland op. Het was een fantastisch concert, of eigenlijk beter gezegd, een fantastische show. Hele bijzondere muziek, met duidelijke roots in de soul en hiphop, waanzinnig goede dansers (inclusief Janelle zelf) die een ingewikkelde choreografie uitvoerden. Daarbij toonde Janelle ook een enorm charisma en unieke stijl. Wat mij vooral triggerde was het feit dat zij in die tijd werkte met een space-imago dat deed denken aan de spacejazz grootheid Sun Ra. Hierbij voerde zij een fictioneel alter-ego ‘Cindy Mayweather’ op, een verschoppeling in de fantasiewereld van de androïden omdat ze een verboden liefde nastreeft met een mens. Daarbij telt ook nog mee dat Janelle alles zelf doet, zij schrijft haar eigen muziek, creëert de choreografieën, doet de vormgeving van haar hele show en werkt ook nog een op een conceptuele manier: andere koek dan een doorsnee soul zangeres. In 2010 was haar album ‘The ArchAndroid’ uitgekomen en deze kreeg lovende recensies. Ook haar unieke videoclips droegen bij aan de groeiende aandacht. Pas zeer recent, in een interview dat zij in april 2018 gaf aan het Amerikaanse muziekblad ‘Rolling Stone’ vertelde Janelle haar achtergrondverhaal. Vroeg in haar loopbaan was Janelle Monáe onzeker over haar ‘onmogelijke’ showbizz idealen. Haar imago, show, de androgyne outfits waren in zekere zin een beschermend harnas voor de ‘echte’ Janelle Monáe Robinson. Zij wapende zich op deze manier tegen de angst om veroordeeld te worden vanwege het feit dat zij zich niet wilde laten neerzetten door de industrie als een stereotype zwarte vrouwelijke artieste. De keuze om zich als androïde te manifesteren was ook gelegen in het punt dat Janelle van zichzelf dacht dat ze lesbienne was. Pas later ontdekte ze haar biseksuele geaardheid, zaken die in het nog conservatieve Amerika niet automatisch geaccepteerd worden en zeker niet van beginnende artiesten. In het genoemde interview geeft Janelle zich voor het eerst bloot en durft het aan om na het bereiken van de beoogde sterrenstatus eindelijk de vrije geest te laten horen die ze al die tijd al had.
In september 2018 gaf Janelle Monáe twee uitverkochte concerten in de hoofdstedelijke muziektempel Paradiso. Ook weer met zeer lovende recensies. Het multitalent Janelle Monáe is voor velen een voorbeeld, vooral met betrekking tot de strijd die zij is aangaan om met haar authentieke muziek en levensstijl tot eenzame hoogte te stijgen. Haar nieuwe plaat ‘Dirty Computer’ is net verschenen op cd, vinyl en digitaal. ‘Dirty Computer’ gooit ook weer zeer hoge ogen in de muzieklijsten en leverde bovendien al vele enthousiaste recensies op. Wat mij betreft is ze een waardige opvolgster van Prince, waarbij de strijd voor de mensen die anders zijn dan doorsnee een prominente rol toebedeeld krijgt.