Na een documentaire over Betty Davis verscheen kortgeleden weer een prachtige documentaire (Bloodlight and Bami) over de Afro-Amerikaanse zangeres en icoon Grace Jones. Deze powervrouw is minimaal 70 jaar oud, haar precieze leeftijd is niet helemaal duidelijk. De documentaire is zowel qua stijl als inhoud spraakmakend. Begin jaren ’80 brak Grace door als ongenaakbare discozangeres met het album Nightclubbing en zij werd een superster. Niet alleen als zangeres maakte ze indruk, maar ook als actrice (o.a. als tegenspeelster van James Bond film ‘A View to a Kill’). Daarvoor had zij er al een carrière als fotomodel opzitten. In haar vroege jeugd besloot de jonge Grace, geboren in de Jamaicaanse stad Spanish Town, dat zij wilde ontvluchten van de armoede, de mishandeling, de hardheid, de machocultuur van de mannen en de uitzichtloosheid van haar bestaan.
De documentaire beperkt zich tot haar situatie nu, zonder gebruik te maken van oude clips of opnamen. Hierbij worden twee sporen gevolgd, dat van haar huidige optredens en een bezoek dat ze brengt aan haar familie in Jamaica. Grace koos de van origine Engelse filmmaakster Sophie Fiennes om deze documentaire te maken. Een gedurfde keuze, want Sophie is bekend vanwege haar indringende en diepgravende films die ze eerder maakte, o.a. over kunstenaar Anselm Kiefer en ook over Noel Jones, de broer van Grace die predikant is geworden. Sophie was al vroeg onder de indruk van de onafhankelijkheid en strijdlust van Grace en heeft maar liefst vijf jaar in de nabijheid van de zangeres mogen zijn om materiaal voor de film vast te leggen. Daarna is er vijf jaar gewerkt aan de montage van de film. Mijn conclusie na het zien van de documentaire is dat Grace Jones zichzelf heeft overstegen. Het gebruik van haar roots, de Jamaicaanse reggae en dub, het zich tot de tanden toe wapenen om zich sterk te manifesteren en zich door niets en niemand te laten hinderen in haar ambities hadden al geleid tot haar supersterke imago. Toen zij een aantal jaren geleden, na jaren stilte, weer op tournee ging en een nieuw album uitbracht (Hurricane) maakte zij weer veel indruk. Vorig jaar, op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam was zij tijdens het nummer ‘Slave to the Rhythm’ naast zingen ook nog eens een kleine tien minuten non-stop aan het hoelahoepen. Kon dit allemaal nog overtroffen worden? Jazeker! In de documentaire worden de pijnpunten van haar geschiedenis door Grace benoemd. Vooral in de scenes dat ze bij haar familie op bezoek is. Hier spreekt zij over de moeilijkheden die ze in haar vroege jeugd had. Hoe zij het geweld dat haar trof wist om te buigen in creativiteit. In de documentaire zien we scenes waarin Grace haar boosheid laat zien op momenten dat anderen niet doen, we zien een fragment dat waarin Grace met veel te veel champagne achter de kiezen even uitlegt hoe het zit. En ook in andere fragmenten laat zij zien lak te hebben aan wat anderen van haar denken en hoe zij op hoge leeftijd (excuse le mot) schijt heeft aan iedereen. Wat een lef om al deze onderdelen gewoon in deze documentaire te handhaven, zonder opsmuk of er een stoere draai aan te geven. Grace Jones is de koningin van de emancipatie.