Het begon eind 2016.
Ik had een terugkerende droom, waarin ik specifieke motieven op mijn hals had. Ik wilde Joe (Joey Patty, cultuurdrager van pa’atei, de traditionele Molukse manier van tatoeëren) erover bellen, om te vragen wat de betekenis van de motieven zijn. Voordat ik hem kon bellen, stuurde hij mij een berichtje. Ik vertelde hem over mijn terugkerende droom, waarvan voor mij steeds meer duidelijk werd dat het geen droom, maar een visioen was. Joe vertelde dat de motieven die ik beschreef, werkelijk bestaan. Hij zei dat de tijd was aangebroken voor mijn eerste pa’atei (de vertaling van tatoeëren in bahasa tanah, de Alfoerse oertaal).
Pas in 2017 heb ik de stap gezet. Ik bleef namelijk twijfelen over de plek van de tattoo, maar het visioen bleef terugkomen. Mijn pa’atei moest en zou er komen. Joe voorzag mijn hals van een prachtige pa’atei, met motieven die staan voor mijn voorouders die mij de weg wijzen: de fregatvogels, kenmerkend voor de Molukken. Ook staan de motieven voor mijn kinderen, opdat zij hetzelfde pad mogen volgen. Ik was zeer tevreden, maar gevoelsmatig was het niet af. Ik overwoog om een kin tattoo te dragen. De kin is de plek die ruim 500 jaar geleden in de pre-koloniale periode voor het laatst gedragen werd door mijn voorouders. Ik zou, na circa 506 jaar, de eerste worden met een soortgelijke kin tattoo. Ik nam regelmatig contact op met Joe: “De symbolen zijn niet af, er moet meer bijkomen.” Wij waren het hier beiden over eens, maar de stap was groot om een gezichtstattoo te dragen in deze witte westerse maatschappij. De visioenen bleven terugkomen en ik stuurde Joe weer een bericht. “Joe, ik moet het gaan doen, ik ben er klaar voor.” Joe wilde er een mooie ceremonie van maken, het liefst in de buitenlucht, verbonden met de wind, aarde, en natuur. Voordat deze ceremonie zou plaatsvinden, kreeg ik tijdens een spirituele heling met een sjamaan, mijn voorouders te zien. Zij bedankten mij voor het dragen van mijn voorouderlijke motieven in mijn hals. Zij spraken mij toe en zeiden: “Wij dragen jou, omdat jij ons draagt.” Dit was mijn eerste stap in het verwerken van generationeel trauma. Ik kreeg de boodschap dat ik de taal moest gaan spreken om hen in leven te houden.
Vijf weken geleden. Joe plaatste op Facebook zijn alalihunu meteta ontwerpen. Hij was er klaar voor en zodoende ik ook. Nog geen 3 weken later, zou mijn ceremonie plaatsvinden. Het stond vast. Ik mediteerde regelmatig en maakte contact met mijn voorouders. Ik vroeg hen om goedkeuring en de juiste weg. Joe adviseerde mij om een persoon mee te nemen naar de ceremonie, zowel om praktische redenen (het stretchen van mijn huid), maar ook voor emotionele en spirituele ondersteuning. Ik koos ervoor mijn zuster/vriendin Rochelle mee te nemen. Gedurende de pa’atei ceremonie, raakte ik steeds dieper in een trance. Ik was ver weg, in diepe connectie met mijn voorouders en tegelijkertijd in diepe connectie met Joe en Rochelle. Iedereen voelde de beladen energie en de aanwezigheid van onze ancestors. Ik voelde verdriet, opluchting, blijdschap, zoveel blijdschap, dankbaarheid en veel kracht. Dit was de stap die mij dichter bij mijn voorouders bracht. Dicht bij mijzelf. Het was alsof het er altijd al had gezeten, alleen Joe heeft het zichtbaar gemaakt met inkt. Ik dank hem voor deze mogelijkheid en deze onvoorwaardelijke verbinding tussen ons allen, het hier en nu en het universum.
Mijn pa’atei alalihunu meteta mahina, ‘de black chin’ staat voor de drie rivieren, die de oorsprong zijn van het ontstaan van de Nunusaku. De Nunusaku is onze schepping. Nunusaku bestaat uit twee woorden. Nunu E en Saku. Beiden komen voort uit onze oorspronkelijke AlifURU taal. Nunu E is de waringin boom, die de ‘Boom van het Leven’ symboliseert. Saku is de Heilige plek, daar waar de navelstreng van de Mens is. Het is de plek waar ‘Tunai'( ) de eerste Mens -Man en Vrouw- gevormd heeft uit klei.
“Pohon beringin, adalah Pohon Kehidupan. NunuSaku ituh tempatnja Pohon Kehidupan. Dari NunuSaku ketong, Manusia menyebar diseluruh dunia.” (De Waringin boom is de Levensboom. Op NunuSaku bevindt zich de Levensboom. Vanuit NunuSaku hebben wij, de mens, ons over Moeder Aarde verspreid).
Mijn dekolonisatieproces is meer dan het afzetten tegen witte instituten of het afbreken van aangeleerde en opgelegde maatstaven. Het is het verbreken van zwarte krachten, het reviven van vooroudergeloof, helen en vrij zijn. Het is de reconstructie van een vergeten geschiedenis. Wat is decolonizing my beauty, voor mij persoonlijk? Het is het loskomen van koloniale denkwijzen: een strijd die ik jaren intern voer en een strijd die ik voer met mensen van binnen en buiten mijn community. Waar hoor je bij als bi-raciaal kind, met Molukse voorouders? Ik laat het antwoord daarop niet meer voor mij bepalen. Ik weet waar ik vandaan kom. Ik weet dat ik geroepen ben en ik draag dit met zuivere intenties en veel trots uit. Ik ben hier.
Meer lezen:
- https://buildingthebaileo.com/
- https://www.oneworld.nl/identiteit/de-voorouders-op-de-huid-dragen/
- https://www.oneworld.nl/cultuur/molukkers-krijgersvolk-sterk-en-loyaal/
- https://youtu.be/M63lrcH-hJU